"Όλα είναι δρόμος": αναζητώντας τις ρωγμές του χρόνου

Η σημερινή βόλτα ήταν βόλτα με στόχευση αναμνηστική. Θελήσαμε με τα παιδιά να ανανεώσουμε τις αισθήσεις μας, την όραση, την όσφρηση και την ακοή μας που τόσο καιρό τις μονοπωλούν οι τοίχοι του σπιτιού, η αποπνικτική μυρωδιά της μάσκας και η θλιβερή ειδησεογραφία της εποχής.

Η απόδραση κατέληξε να γίνει ένα ιδιότυπο κυνήγι του χρόνου. Περνώντας και στρίβοντας από κάθε δρομάκι και χωματόδρομο του κάμπου, γίναμε αθέλητοι μάρτυρες της ροής του, η οποία φυσικά, ουδέν ενδιαφέρον έχει για τα ανθρώπινα και τις εγκόσμιες δυστυχίες.

Το ότι πορευόμαστε προς τα εμπρός, φυσικά και είναι μια αυταπάτη. Είναι μια βολική για το μυαλό μας τακτοποίηση του κόσμου, ώστε να καταφέρουμε, κάπως, να τον κατανοήσουμε ελεύθεροι, χωρίς τη βασανιστική καταπίεση του φόβου και του πνευματικού σκότους. Είναι προφανές - θα έπρεπε να είναι - ότι η τροχιά μας είναι ελλειπτική. Ζούμε σ' ένα σύμπαν γεωμετρικών και συναισθηματικών ελλείψεων, κινούμενοι σε πορείες 'εγκύκλιες' και όχι ευθύγραμμες.

Μέσα σε τέτοιους, ας τους πούμε 'κύκλους', ερχόμαστε και φεύγουμε, η δε συνειδητή πλοήγησή μας στις τροχιές τους, όπως η σημερινή εκδρομή, είναι ίσως και ο καλύτερος τρόπος να καταλάβουμε ότι δεν είμαστε καθόλου - μα καθόλου! - το κέντρο τους...